BULGARİSTAN TÜRK AYDINLARININ GERÇEK ANLAMDA YÜZ AKI…
ŞAİR “RECEP KÜPÇÜ”
BİRAZ HAVA BİRAZ VEFA ARIYORUM
Bilmiyorum,
Var mı yok mu bunun
Bir tarihsel önemi,
Şu var ki
Böyle yazılmış
Yazgımın bu dönemi;
Tanıdığım insanlar,
Tanımadıklarımdan yabancı,
Tanıdığım sokaklar da öyle.
Yüreğimde bir burkuluş,
Yüreğimde onulmaz sancı.
Kimsesizlik içinde kıvrım kıvrım kıvranıyorum
Ve sokak sokak dolaşıp umutlarımı
Biraz hava, biraz vefa arıyorum.
Yaşım otuz beşi aşmış ama,
Ben hala ara sıra bir çocuk gibi ağlıyorum.
Evrende bir tek kapı yok çalacak,
Kendi kapımdan başka.
Yüreğim susuzluktan çatlayacak neredeyse,
Biraz dostluğa, biraz yalansız aşka…
Eliboş dönüyorum evime hergün,
Yalnız kırık dökük umutlarım
Ve akşamın hüznü içimde.
Bu halimle de
Umuduyum ben
İki oğlumun yine…
Umutsuzluk içinde
Kıvrım kıvrım kıvranıyorum,
Biraz hava, biraz vefa arıyorum…
Havalar soğudu,
Her zamankinden daha soğuk havalar şimdi.
Leyleklerin, kırlangıçların işi iyi,
Uçup gittiler güneye yine.
Ya biz kanatsızlar ne yapalım,
Bir çare yok mu
İnsanın bu çaresizliğine?...
Ne bir olanak,
Ne de bir umut kaldı.
Korkunç gaddar çıktı
Beklediğimiz, sevdiğimiz zaman.
Elimizden her şeyi aldı…
Hava yok,
Vefa yok.
Yürekten gelen o eski gür gülüşüm
Kalakaldı boğazımda.
Gittikçe büyüyor,
Büyüyor lokmalar ağzımda.
Ve tatsızlaşıyor ekmek.
Bizim lehimize olan
Bir tek ihtimal kaldı:
SATILMADAN ÖLMEK!...
