4 Mayıs 2010 Pazartesi günü Serafim Kafedjiev'den e-mail aldım.
Bana 7 Mayıs Cuma günü Manisa'ya geleceklerini belirterek görüşmek için telefon numaramı istedi.
Maili hemen cevapladım ve geleceği Cuma gününü heyecanla bekledim.
Ancak Cuma günü arayan soran olmadı.
Üzüldüm ama beni aramasını beklemekten başka çarem yoktu.
Çünkü mailinde kendisi de Manisa'da nereye geleceklerini bilmiyordu.
Neyseki Cumartesi günü öğleye yakın beklenen telefon geldi.
Telefonda türkçe bir ses Bulgaristandan bir arkadaşın benimle görüşmek istediğini söylüyordu.
Serafimin tanıdık sesini duydum.
Selam ve hal hatırdan sonra geldikleri kafilenin şimdi Karaağaçlıda olduklarını söyledi.
Vaktin var ise görüşelim diyordu.
Hemen atlayıp Karaağaçlıya gittik.
Karaağaçlının girişinde yeni Belediye Başkanımızın gayretiyle beldeye kazandırılan havuzlu tesise geldik.
Kafile öğle yemeğini yemekteydi.
Kalabalık içinde Serafimi ararken, o daha evvel davranıp yerinden kalktı ve gülerek yanımıza geldi.
Beraber oturduk ve çevredekileri tanıdık.
Serafim bize İzmir Çınardibi köyüne gideceklerini söyledi.
Çınardibi eski ismi Kavakalan olan benim anneannemin sülalesi olan Ruşenuskilerin köyüdür.
Çınardibi köylüleri de Bogutevo kökenlidirler.
Ayrıca annemin ninesi Neno Terziyka da Çınardibinden gelin gelmiş.
Bu nedenle benim halen hiç görmemiş olsam da akrabalarımın yaşadığı bir köydür.
Çınardibi Pomakları Hıdrellez şenliği düzenlemişler ve Bulgaristandan misafirler davet etmişler.
İşte bu bizim hayalini kurduğumuz etkinliklerdi.
Helal olsun onlara diyorum.
Serafim eğer vaktin varsa sen de gel demişti.
Ama tam bu sıralarda bazı yakınlarımın hastalık engelleri var.
Bu nedenle maalesef Manisa'dan ayrılma imkanım yoktu.
Bir daha ki sefere niyetiyle diyerek gidemedim.
Bu arada Bogutevo'dan gelenler var dediler.
Derken uzun süredir gıyaben bildiğim bir kimseyi tanıştırdılar.
Bogutevo köyü muhtarı Stefan Terziski..
Bu kimseyi epeydir merak ediyordum. Tanışmış olduk.
Girişken ve enerjik bir insan.
Bana köyümüzün tanıtım cd'lerini verdi.
Bogutevo turizm açısından gayretle yatırımlarını yapmış.
Sanırım Rodoplarda en çok tanınan bir yer.
Kendilerini kutluyorum.
Bana sülale isimlerini sordular.
Pantuskilerden olduğumu söyledim.
Pantuskileri hatırladılar.
Dedemin ismini Hamit Pantuskiyi söyledim.
Onu da hatırladılar.
Hatta muhtarın hanımı da oradaydı.
Bana akraba olduğumuzu söyledi.
Başkaca Karanskileri sordum. Onları tanıyamadılar.
Ancak Ruşenuskileri de hatırladılar.
Bu sülalelerden halen oralarda akrabalarımız bulunmakta.
Başka bir yaşlıca amca da bizim akrabalarımızdan olduğunu söyledi.
Hepsi de neşeli ve enerjik insanlar.
Bana mutlaka dedelerimin doğduğu yerlere gelmemi tembih ettiler.
Bizler maalesef hayatın seline kapılmış gidiyoruz.
İnsanın kendi köklerini araması çok önemli bir görevidir.
Serafim bir gün Rodoplara Zlatograda geldiğimde beni de Bogutevoya götüreceğini söyledi.
Sonra kafile iki otobüs ile Çınardibi'ne doğru yola çıktı.
Bu arada benim kırık dökük pomakça-bulgarca karışımı dilim de ilk sınavını vermiş oldu.
Söylenenlerin tamamına yakını benim annemden ve ninemden duyduklarımdı.
Zamanın geçmesiyle ve resmi eğitim nedeniyle Bulgaristanın resmi Bulgarcası biraz oralara nüfuz etmiş.
Mühim değil, Pomakçayı bilenler aradan 100 sene de geçse derhal aynı dili konuştuklarının farkına varacaktır.
Bu arada bizler eski pomaklardan olduğumuzdan pomakçayı ve pomak kültürünü yeni nesilllerimiz unutmuş olabilir.
O nedenle onlara kendi kültürünün taşıyıcısı gaydayı dinletmek ve horosunu izletmek devrim niteliğinde bir etki yapacaktır.
Kökünü, geldiği yurdunu, Rodop dağlarını, Pomakça'yı ve kültürünü sakın unutma diye hatırlatacaktır.
Yüzyıl önce yıkılan köprüler artık yeniden kuruldu.
Pomakların yaşadığı ülkeler birbirine dost kaldığı sürece bundan biz yararlanacağız.
O nedenle Pomaklar barışın ve iyi komşuluğun taraftarıdır.
