Size TAMANEN katılıyorum! Aslında bunların birçoğunu gerçekten hala yapabiliyoruz. Annemler de sizin gibi Manisa'da oturduğundan sıkça ziyaretlerine geliyorum. Bu ziyaretlerim sırasında bazen Breznitsa (doğdum köy)'da olduğum hissine kapılıyorum. Belki bilirsiniz Manisa'nın iki büyük pomak kasabası mevcuttur ;
Selimşahlar Kasabası'nda ikamet eden göçmenlerin çoğu Breznitsa'dan gelen pomaklardır,
Karaağaçlı Kasabası'nda ise tamamen Kornitsa ve Bukovo'dan gelen pomaklar yaşıyor.
İşte ben de bir Breznitsa pomağı olarak oradaki düğün ,sünnet ve mevlitlerine katıldığımda kendimi bulduğumu , özüme döndüğümü hissediyorum.
Ne yazk ki POMAKÇA DİLİ KONUSUNDA BU KADAR OLUMLU DÜŞÜNCELERE SAHİP DEĞİLİM!
Ne mutlu bana ki , annem kızıma pomakçayı öğretme konusunda büyük çaba sarfetti ve şu anda 5 yaşındaki kızım mükkemmel pomakça konuşabiliyor.
ANCAK bu konuda herkesin çabasına ihtiyacımız var! Ben,eşim ve annem çocuğumuza kendimizi anlatmaya çabalıyoruz , fakat komşumuzun çocuğu bir kelime bile pomakça telafuz edemiyor!
Bu gidişle yakında Türkiye'de pomakça dili diye bir şey kalmayacaktır!