Kara yeşil toprakta canlanıp
Acıya ve Yeşile sürgün veren
Filizlerdi onlar.
Taşıdılar;
İncecik boyunlarında
Yüzlerce yıllık tarihlerini.
Bir bir söküldüler;
Bağrına sıkıca yapıştıkları
Kara yeşil topraklardan.
Dünyayı ayıran
Kalın çizgilerin ardında,
Damarlarına zerk edilen
Derin suskular taşıdılar
Belleklerinde…
Sessiz çığlıklarını
Her gün dönümünde
Karanlık kuyulara teslim ettiler…
Fırtınalı geceler
Gaydanın acı eşliğinde
Dolaştırdı alaca sükuneti
Dağların eteklerinde.
Rodoplar’ın ihtiyar bilgesi;
Dünyanın dört yanından gelen
Poma(k)an’lı çığlıkları fısıldadı
Sonsuzluğa;
Midas’ın kulakları uzun…!
Dilek Karaağaç
